tools

دخترک در برابر دفتر خاطراتش نشست ...

آرام آنها را ورق زد ...

صحنه ها پی در پی اجرا می شدند ...

کارگردان ناتوانی بود که از مونتاژصحنه ها برنمی آمد !

بادی وزید ...

برگها به سرعت ورق خوردند ...

مثل سالهایی که سریع و بی سر وصدا از پیش چشمانش عبور کردند ...

و او غرق در اوهام دنیا

رفتن هیچ کدام را حس نکرد ...


....


خدایی دید ...

نوری دید ...

تسبیح... گل...پرنده...درخت...

و حالا اشرف مخلوقات : انسان !

اشرفی که کنار ادات ایمان

گل...پرنده ... درخت

احساس حقارت می کرد !


...


باران بارید ...

خاطراتش را شست و با خود برد !

او ماند ...

بغض ماند ...

تنهایی ماند ...

و

نوری که در خاطراتش گم شد ...!


NasibeH

گفت پیـغمبر به یــارای سخــن پیک رب العالمین آمد به من
گفت حیدر را خدا این تحـفه داد بر همه خلق جهان فضلش نهاد
گشت داخــل از یقین زوج بتول در ولایــت با خداونــد و رسول

عیدت مبارک

گفت پیـغمبر به یــارای سخــن پیک رب العالمین آمد به من
گفت حیدر را خدا این تحـفه داد بر همه خلق جهان فضلش نهاد
گشت داخــل از یقین زوج بتول در ولایــت با خداونــد و رسول

عیدت مبارک

عیدت مبارک ...

امیدوارم توی این روز قشنگ دعاهای خوبت مستجاب بشه ...

.

.

.

التماس دعا ...

خنده هایم شکلاتی شده اند ... زیادی خالص ... تلخ !

می دانی ، هوای بهشت به سرم زده است ...

غمی که مرا فرا خواهد گرفت

وقتی بوی گل هایش نفس هایم را آلوده باشند ...

و من بغض خواهم کرد

و غرق در لذت خواهم شد ...

می گویند

آدمی به خدا نزدیک است ...

بسیار نزدیک ...

هر گاه که اندوهگین باشد ...

هرگاه به شدت اندوهگین باشد ...!

ورق می خوریم

همچون دفتری کهنه در باد ...

و برگ هایمان در خاک گم می شوند ...

و با باد همسفر

و در آب جاری ...

و روزی خواهد رسید

که دیگر برگی بر این دفتر نخواهد ماند ...

و آن روز دانه های درشت کلمات

از هیچ متولد خواهند شد ...!

عیدت مبارک ...

خب خداروشكر عزيزجان
خوشحالم كه كاري بوده....اميدوارم هميشه شاد فعال و پويا باشي .
از شعر زيبات هم ممنونم عزيز خيلي خيلي دلنشين بود.

سلام بر تولز عزيز
خيلي وقته نيستي عزيز...ايشالا كه به سلامتي بوده باشه...خيلي مشتاق ديدار و نوشته هاتون بوديم عزيز.
نبودتون كاملا مشهود بود. [IMG]

نه !‌
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !‌
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !‌

...

از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !

...

سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!

به چشم بر هم زدنی

مادرم کودکی هایم را

گذاشت پشت در!

همه چیز شد خاطره ای

برای روزهای مبادا!

برای روزهای "یادش بخیر"

" ای کاش"و...

اما نه من دکتر شدم

و نه تو خلبان !

تنها یادگاری آن روزها

همان تیله های سیاه زیر کمد است

که وقتی در خانه تکانی عید

پیدایشان می کردیم

از شادی، هر بار بزرگتر می شدیم ...

حالا اما ...

آداب این بزرگ شدن، گاهی عذابم می دهد!

بزرگ شدنی که یادم داد

به آدمها لبخند بزنم

حتی اگر دوستشان ندارم!

یاد گرفتم،گریه نکنم

و بلند بلند نخندم!

فریاد نکشم،اخم نکنم و ...

یادم داد، دروغ بگویم!

...

چه احمقانه بزرگ می شویم!

بزرگ شدنی که رسیدن ندارد ...

بازی...حرف...خنده...سلام... ندارد!

آنچه مانده فقط

سایه ی سیاهی از من است

بر دیوار "دوستت ندارم"!

با اینکه من مثل بازیهای کودکی

هنوز لباس سفید بر تن دارم ...

آدم ها مي ­آيند

زندگي مي­ کنند

مي­ ميرند

و مي­ روند

اما ...

فاجعه­ ي زندگي تو

آن هنگام آغاز مي­ شود

که آدمي مي­ ميرد

اما

نمي رود !

مي­ ماند ...

و نبودنش در بودن تو

چنان ته­ نشين مي شود

که تو مي­ ميري در حالي که زنده­ اي

و او زنده مي­ شود در حالي که مرده است ...!

آزاده طاهائي

...وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی پیداش نمی کنی ...

وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی. اون روز دیگه خیلی دیر شده ...

فردای اون روز تو رو به خاک می دهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود " ...

.

.

.

ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس ...!

وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی ...

وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی که مادرشون برنگشته شور بزنه. فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند - دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند ...

وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی براشون مراسم بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی ...

وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و تازه کلی براشون رقصیده ای ...

وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ، حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...

دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی ...

خدا را در آغوش کشیدم ...

خدا زیاد هم بزرگ نیست

خدا در آغوش من جا می شود ...

شاید هم آغوش من خیلی بزرگ است !

خدا پیشانی مرا می بوسد و من از لذت این بوسه مست می شوم ...

خدا یک بار به من گفت:

تو گناهکار مهربانی هستی !

و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غیر قابل بخششند ...

و به یاد می آورم که او خداست و می بخشد ...!

دوست دارم کسی پیدا شود برایم حرف های خوب بزند ...

قصه های خوب بگوید ...

دوست دارم دست هایش بوی خدا بدهد ...

خنده اش مرا یاد زندگی بیندازد !

زندگی اش مرا یاد چیزهای خوب بیندازد ...

یاد بچگی ام بیفتم ...

دوست دارم بچگی ام را بغل کنم ...

.

.

.

دوست دارم کسی پیدا شود برایم قصه های خوب بگوید ...!

چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن
ولی لبهای خود همواره بستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن

من دختری بودم

تنها در دنیای خودم

آروزیم خانه ای بود در بین درختان ...

من یک رویا داشتم

که از بلندترین نقطه پرواز کنم !

...

میان برگها قدم زدم

و از خدا پرسیدم

من کجا هستم ؟!

...

ستاره ها به من لبخند زدند

و خدا با خیالی آرام به من گفت

در من ...

...

حالا که زمان گذشته است

و خاکستری شده ام

آماده ام تا

از بالاترین نقطه پرواز کنم

...

وحالا میفهمم خدا به من چه گفت ...!

در ابتدای زمین

کنار آسمان نشستیم

و دعا کردیم

شاید ...

تمام آرزوهایمان

باران شود ...

ندانستیم

تمام خاکسترمان را

آب خواهد برد

.

.

.

با چشمهایی سرخ و سنگین

به آرزوهای دور و دراز خوابهای کودکیمان

نگاه می کنیم ...

و بی هیچ قصه ای

به خواب می رویم ...!

خاطرات کودکي من ... کودکي تو ...

خوشبختي را

به رنگ ديروزها

ترسيم کرده اند ...

روزها چه زود گذشت ...

و ما چه ساده گم شديم ...!

در زندگی لحظاتی هست

غرق شان که باشی

نه می بینی و نه دیده می شوی !

نه باران خیس می بارد

نه زمین سرگردان خودش است ...

نه سیب ممنوع است و نه گندم

.

.

.

لحظاتی که می شود دور از چشم دنیا

با تنهایی عشق بازی کرد !

لحظاتی که خدا از تنهایی زاده می شود ...!

خوشحالم !

لااقل برای اینکه تو را در خواب ببینم از هیچ کس اجازه نخواهم گرفت ...

چگونه بگویم ؟!

دلم برای خدای معصومی که در قلب تو زندگی می کند تنگ شده است ...

دلم تنگ شده برای هر آنچه از دست داده ام ...

چشمانم گریانند برای هر آنچه نداشته ام ...

دستانم پروانه ای می خواهند که هرگز پریدن را از یاد نبرد ...

و روحم ... شوق پرواز دارد !

همراه با بادبادکی که در کوچه های کودکی از میان انگشتانم رها شد ...

و به آسمانها رفت تا هم بازی فرشته ها شود ...!

بیا کودکانه و بی خبر امید ببندیم

به تک تک شاخه های درخت خیالمان !

نگاه هایمان را گره بزنیم

به آبی بی کران آسمان

و دست هایمان را ، به هم ...

بیا ساز بزنیم ، تا روزگار بی وقفه برقصد برایمان !

و پاک کنیم

رد پای تمامی این رهگذران مضطرب را !

چه فرقی می کند خوب ِ من ؟!

تا آن هنگام که این باران دلتنگی بند بیاید

زیر چتر خیال می خوابیم ...

کودکانه و بی خبر ...!


نیلوفر

امروز دیدم ...

فهمیدم

چقدر ...

چقدر زیباست ...

انعکاس آسمان بر روی زمین خیس از باران ...

آسمانی سربی ...

خاکستری های متفاوت ...

و چشمانی که نیاز به بالا نگریستن نداشت ...

باران که می بارد تو همیشه می آیی ...

انعکاس زندگی همین دور و برهاست

نگاه کن شکوه زندگی را ...

خدا همین جاست ...!

وقتی خدا غمگین می شود

و راه می رود

از جای پاهایش " پاییز " می روید ...


رها یوسف نژاد

می خواهم راه بروم ...

سوت بزنم ...

دور شوم

کمی از این همه صندلی های پر دود ...

کمی از این همه چشم و عینک های سیاه ...

می خواهم در ماه ترین

ایستگاه زمین

گریه کنم ...!


هیوا مسیح

تجربه ی مبدا را به اختیار من گذاشتی

اما ایمان دارم که برای مقصد تنها نیستم ...

هنوز قدم اول را پس از سالها یاد نگرفته ام ... هنوز زمین می خورم !

.

.

.

می دانم برای قدم دوم دستم را خواهی گرفت تا مقصد ...!

سلام بر تولز شيردل
عزيزجان يه سوالي از خدمتتون داشتم
ديدم مطلبي رو در سرزمين روياها نوشته بوديد...
ميخواستم بدونم اين متن از خودتون هست؟ يا خير؟
اگر از خودتون هست كه بايد در چكيده هاي قلم ثبت بشه...اما اگر از خودتون نيست به دلخواه در يكي از جستارهاي عمومي مثل كوي دوست يا غيره به ثبت برسه
منظور كلي بنده از اين بحث اين بود كه
سرزمين روياها مكاني است اختصاصي ... از اين رو كه در اين سرزمين شما روياهاي رو كه گهگاه انسان به ذهنش خطور ميكنه رو به قلم نثر [ نظم نباشه ] بكشيد.
خيلي خيلي از حضورتون در سرزمين روياها مشعوف شدم و بي صبرانه منتظر تراوشات ذهني و البته رويا گونه شما در اين سرزمين حاصل خيز هستم...براي شناخت بيشتر ميتونيد به اولين پست اين جستار مراجعه كنيد... [IMG]

[IMG]

ولادت امام رضا مبارک ...

خوب یادم هست از بهشت که آمدم

تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم ...

اما زمین تیره بود و سخت !

دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش

و من هر روز ذره ذره سخت تر شدم ...

من سنگ شدم !

دیگر نور از من نمی گذرد ...

حالا تنها یادگاری ام از بهشت، اشک است ...

نمی بارم چون می ترسم بعد از آن، سنگ ریزه ببارم !!!