در فقدان به اوج می رسم
زندگی پوچ است ،
در فقدان به اوج می رسم .
- شروع کننده موضوع niyaz_sepas
- تاریخ شروع
در فقدان به اوج می رسم
زندگی پوچ است ،
راه کمی تا غروب مانده است!
شاید به اندازه ی یک خواب کوتاه بعد از ظهر...!
من تا غروب راه خواهم رفت...
ولی هرگز دستانم به رنگ غمگین چشمان خورشید آغشته نخواهد شد...
نگاه سنگین افق مرا تا دوردست رویاها خواهد برد...
ولی تنها با صدای سوسوی اولین ستاره ی شب
به درون خود باز خواهم گشت...
نسیمی از دور می آید
ولی خالی از لبخند سپیده است...
خورشید فردا دوباره خواهد دمید!
و زندگی
با صدای گنجشک های کوچک و سرمست از بوی بهار
رنگ دیروز را به خود خواهد گرفت...
صبح ...
با طلوع یک عابر از دوردست خیابان
که به سمت زندگی روزانه ی خویش می رود
از نو
آغاز خواهد شد...
بوی نان تازه خواهد آمد!
ولی من
باز هم
تنها خواهم نشست...
با
آرزوهای سوخته ام
با یک مداد
پر از واژه های زغالی
پشت پنجره ی روز
خیره به آسمان آبی و دل گرفته
به انتظار یک غروب دیگر
پر از خاطره های هر لحظه...!
شاید به اندازه ی یک خواب کوتاه بعد از ظهر...!
من تا غروب راه خواهم رفت...
ولی هرگز دستانم به رنگ غمگین چشمان خورشید آغشته نخواهد شد...
نگاه سنگین افق مرا تا دوردست رویاها خواهد برد...
ولی تنها با صدای سوسوی اولین ستاره ی شب
به درون خود باز خواهم گشت...
نسیمی از دور می آید
ولی خالی از لبخند سپیده است...
خورشید فردا دوباره خواهد دمید!
و زندگی
با صدای گنجشک های کوچک و سرمست از بوی بهار
رنگ دیروز را به خود خواهد گرفت...
صبح ...
با طلوع یک عابر از دوردست خیابان
که به سمت زندگی روزانه ی خویش می رود
از نو
آغاز خواهد شد...
بوی نان تازه خواهد آمد!
ولی من
باز هم
تنها خواهم نشست...
با
آرزوهای سوخته ام
با یک مداد
پر از واژه های زغالی
پشت پنجره ی روز
خیره به آسمان آبی و دل گرفته
به انتظار یک غروب دیگر
پر از خاطره های هر لحظه...!
وقتی در شب راه می‌رفتم
و در جستجوی پناهگاه گرمی بودم
از کنارم گذشت
گفتم:
«هی نگاه کن! روی مژه‌هایت دانه‌های برف ریخته است»
و او گفت:
«این برف نیست
پرهای بالشی است که خدا در آسمان تکانده است...»
و سپس لبهای خندانش را گشود
تا برفی را فوت کند
و ما هر دو خندیدیم
بعد به چشمانش نگاه کردم
و دیدم که چشمانش، گرمترین پناهگاه جهان است ...
سيلور استاين
و در جستجوی پناهگاه گرمی بودم
از کنارم گذشت
گفتم:
«هی نگاه کن! روی مژه‌هایت دانه‌های برف ریخته است»
و او گفت:
«این برف نیست
پرهای بالشی است که خدا در آسمان تکانده است...»
و سپس لبهای خندانش را گشود
تا برفی را فوت کند
و ما هر دو خندیدیم
بعد به چشمانش نگاه کردم
و دیدم که چشمانش، گرمترین پناهگاه جهان است ...
سيلور استاين
رها کن ...
رها کن ظلمت شب را ...
رها کن شمردن ستاره ها را !
رها کن زندگی را !
که فردا می آید و امروز را که دیروزت خواهد شد را به کلی از یادت می برد ...
رها کن ...
زیبایی روز و آبی آسمان را ...
که شب می آید و انتقام روشنایی را با ظلمت خود می گیرد !
و حال تویی که با چشمان تنگ و تاریکت حتی نمی توانی دنیایی را ببینی که در آنی ...
آری این چنین است بازی سرنوشت که روزی شیرین است به کامت و روزی تلخ ...!
وقتی که شهر غرق سکوت و سیاهی است ...
انگار معجزه ای رخ داده
انگار در شبی
صد و بیست و چهار هزار را خلاصه کرده اند ...
و بر چراغ های مرده اش
نماز می خوانند !
می گویند
در هر چراغ شیطانی ست
و کافر می شوی اگر
بیش از توقع چشمانت
چراغی بیافروزی ...
و امروز من نماد ارتدادم !
با شمع هایی که برای آمدنت روشن کرده ام ...
در انتظار برق چشمانت ...
.
.
.
که گویی هزار شیطان نابالغ
در آن خفته اند ...!
انگار معجزه ای رخ داده
انگار در شبی
صد و بیست و چهار هزار را خلاصه کرده اند ...
و بر چراغ های مرده اش
نماز می خوانند !
می گویند
در هر چراغ شیطانی ست
و کافر می شوی اگر
بیش از توقع چشمانت
چراغی بیافروزی ...
و امروز من نماد ارتدادم !
با شمع هایی که برای آمدنت روشن کرده ام ...
در انتظار برق چشمانت ...
.
.
.
که گویی هزار شیطان نابالغ
در آن خفته اند ...!
سايه دراز لنگر ساعت
روي بيابان بي‌پايان در نوسان بود
و من كنار تصوير زنده خوابم بودم.
تصويري كه رگ‌هايش در ابديت مي‌تپيد
و ريشه نگاهم در تار و پودش مي‌سوخت.
اين‌بار
هنگامي كه سايه لنگر ساعت
از روي تصوير جان گرفته من گذشت
بر شن‌هاي روشن بيابان چيزي نبود.
فرياد زدم:
تصوير را باز ده!
و صدايم چون مشتي غبار فرو نشست.
روي بيابان بي‌پايان در نوسان بود
و من كنار تصوير زنده خوابم بودم.
تصويري كه رگ‌هايش در ابديت مي‌تپيد
و ريشه نگاهم در تار و پودش مي‌سوخت.
اين‌بار
هنگامي كه سايه لنگر ساعت
از روي تصوير جان گرفته من گذشت
بر شن‌هاي روشن بيابان چيزي نبود.
فرياد زدم:
تصوير را باز ده!
و صدايم چون مشتي غبار فرو نشست.
روز و شب ها رفت.
من بجا ماندم در اين سو ، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن مي ريخت.
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا در آمد پيكر ديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت.
من بجا ماندم در اين سو ، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن مي ريخت.
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا در آمد پيكر ديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت.
اي گره خلوت من بهانه ي هجرت من
بغض بد غربت من در شب خيس گمشدن
بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن
يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن
يا بده پرواز مرا از نو بياغاز مرا
يا بشکن شکن شکن هر چه به جا مانده ز من
شعر مرا حوصله کن درد مرا زمزمه کن
يا که بر اين دهان من قفل گران تري بزن
بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن
يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن
زخم همه ستاره ها به شانه هاي خسته ات
به سينه ميفشارمت ... تو را چه ميشود وطن ؟
بغض بد غربت من در شب خيس گمشدن
بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن
يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن
يا بده پرواز مرا از نو بياغاز مرا
يا بشکن شکن شکن هر چه به جا مانده ز من
شعر مرا حوصله کن درد مرا زمزمه کن
يا که بر اين دهان من قفل گران تري بزن
بر گره خلوت من تو گره اي دگر مزن
يا بشکن شعر مرا يا تو به شعرم بشکن
زخم همه ستاره ها به شانه هاي خسته ات
به سينه ميفشارمت ... تو را چه ميشود وطن ؟
روزگار من چهار فصل ندارد... همه یکرنگ و بی هدف است !
روزهایم سحر و شام و ظهر و عصر نداشته و نخواهد داشت! مثل زندگی ام در مه شدید، خاکستری و محو است... من به دنبال یک فصل جدید و یک زندگی نو هستم... چون چیزی در ته دلم می گوید: "بیهوده خلق نشده ام"...
اما این لحظه یا ساعات یا روز فرا نمی رسد تا فصل جدید زندگی من آغاز شود...
فکر می کنم مرگ همان فصل جدید زندگی من است! برای همین هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم با خودم می گویم: "هنوز که زنده ام"...!!!
روزهایم سحر و شام و ظهر و عصر نداشته و نخواهد داشت! مثل زندگی ام در مه شدید، خاکستری و محو است... من به دنبال یک فصل جدید و یک زندگی نو هستم... چون چیزی در ته دلم می گوید: "بیهوده خلق نشده ام"...
اما این لحظه یا ساعات یا روز فرا نمی رسد تا فصل جدید زندگی من آغاز شود...
فکر می کنم مرگ همان فصل جدید زندگی من است! برای همین هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم با خودم می گویم: "هنوز که زنده ام"...!!!
سحر به بانگ ِ زحمت و جنون
ز خواب ِ ناز چشم باز مي‌کنم.
کنار ِ تخت چاشت حاضر است
ــ بيات ِ وَهن و مغز ِ خر ــ
به عادت ِ هميشه دست سوی آن دراز مي‌کنم.
تمام ِ روز را پکر
به کار ِ هضم ِ چاشتي چنين غروب مي‌کنم،
شب از شگفت ِ اين‌که فکر
باز
روشن است
به کورچشمي حسود لمس ِ چوب مي‌کنم.
ز خواب ِ ناز چشم باز مي‌کنم.
کنار ِ تخت چاشت حاضر است
ــ بيات ِ وَهن و مغز ِ خر ــ
به عادت ِ هميشه دست سوی آن دراز مي‌کنم.
تمام ِ روز را پکر
به کار ِ هضم ِ چاشتي چنين غروب مي‌کنم،
شب از شگفت ِ اين‌که فکر
باز
روشن است
به کورچشمي حسود لمس ِ چوب مي‌کنم.
شب از نیمه گذشته است ...
بوی خاک می‌دهم و تو می‌خندی !
با آن لب خندان همیشگی ...
می‌خندی و صدایم می‌کنی: "بخند، اخم نکن" !
من می‌خندم و از اینجا بلند بلند صدایت می‌زنم ...
باز هم می خندی: "آن جا فقط جای توست!"
سپیده ی صبح که پدیدار می شود، باز هم صدایم می زنی ...
من اما به عمق خواب ابدی ام رسیده ام !
و از این پس دیگر هرگز صدای خنده هایم گوش هایت را آزار نمی دهد ...!
بوی خاک می‌دهم و تو می‌خندی !
با آن لب خندان همیشگی ...
می‌خندی و صدایم می‌کنی: "بخند، اخم نکن" !
من می‌خندم و از اینجا بلند بلند صدایت می‌زنم ...
باز هم می خندی: "آن جا فقط جای توست!"
سپیده ی صبح که پدیدار می شود، باز هم صدایم می زنی ...
من اما به عمق خواب ابدی ام رسیده ام !
و از این پس دیگر هرگز صدای خنده هایم گوش هایت را آزار نمی دهد ...!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
چون در اوج فلکم باید مرد!....... | ادبیات | 14 |