محققان موفق شدند با استفاده از فناوري نانو و علم مواد، پوشش‌هايي ايجاد کنند تا با به کارگيري آن، مواد زيستي ناخواسته را از سطح اجسام شناور دور کنند.
زماني که جسمي داخل آب مي‌شود، جلبک‌هاي دريايي، صدف‌ها و فيلم‌هاي باکتريايي مي‌توانند خيلي سريع با ايجاد يک فيلم زيستي روي سطح آن جسم نشست کنند. «گاربيز لوپز» از دانشگاه دوک، روي فيلم‌هاي باکتريايي دريايي که روي سطح کشتي‌ها نشست مي‌کنند، مطالعه مي‌کند. او مي‌گويد که آب دريا يک سيستم زيستي بسيار متهاجم است.
اين خاصيت موجب مي‌شود تا صخره‌هاي مرجاني تشکيل شده براي جهانگردها بسيار جذابيت داشته باشد، اما اين موضوع براي کشتي‌ها يک معضل محسوب مي‌شود، زيرا چنين سيستمي موجب تشکيل لجن‌هايي در سطح کشتي‌ها مي‌شود. مطابق آمار مرکز جنگاوري و آکادمي دريايي آمريکا، اين پديده تنها در نيروي دريايي آمريکا موجب هزينه‌اي معادل 50 ميليون دلار در سال 2010 شده است که دليل اين هزينه، بالا رفتن ميزان سوخت مورد نياز کشتي‌ها است.
اين فيلم‌هاي زيستي، بسياري از ادوات کشتي‌ها نظير حسگرهاي دريايي و مبادله‌کننده‌هاي گرمايي که به سيستم‌هاي مکانيکي متصل بوده و موجب خنک شدن آنها مي‌شود، را از کار مي‌اندازد. کشتي‌سازان براي رفع اين معضل به صورت سنتي از رنگ‌هاي حاوي اسيد‌هاي زيستي استفاده مي‌کنند. اين اسيدها هر گونه تکثير سيستم‌هاي زيستي را مختل مي‌کنند.
با اين حال اين رنگ‌ها اغلب حاوي فلزات سنگين يا مواد شيميايي سمي هستند که به مرور زمان مي‌توانند در دريا رها شده و موجب آسيب‌هاي ناخواسته به محيط زيست، ماهي‌ها و ارگانيسم‌هاي دريايي شوند. براي حل اين مشکل محققان به دنبال راه‌حل‌هاي جايگزين هستند که با استفاده از خواص فيزيکي سطوح از رشد مواد زيستي جلوگيري کنند. «لوپز» معتقد است بايد فناوري‌هاي زيست‌سازگار را توسعه داد.
