مهسا.
عضو جدید
[FONT="]سیستم آبیاری و ذخیره آب تخت جمشید:[/FONT]
[FONT="]باغ پاسارگاد گونه اولیه باغ های منظم می باشد ( چهار باغ) شاخصه آن محورهای اصلی باغ که 1 یا 2 جریان مسیر آب در آن وجود دارد. ورودی محورهای اصلی کوشک یا کاخ است که به هر 3 طرف یا 4 طرف باز است. پاسارگاد برون گراست.[/FONT]
[FONT="]تخت جمشید فقط از طریق کاخ آپادانا برونگراست. [/FONT]
[FONT="]در بین النهرین باغ ها به صورت طبقه ای بوده ( مطبق ) که بعدا در تخت جمشید از آن باغ ها استفاده می شد . در تخت جمشید بنا در دامنه کوه واقع شد[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="] ، زمین تحت سیستم آبیاری بوده در زیر تخت جمشید بنا در دامنه کوه واقع شد ، زمین تحت سیستم آبیاری بوده ، در زیر تخت جمشید یک شهر وجود داشت . در اطراف تخت جمشید باغ بوده و در درون آنها کاخ ایجاد شده است .[/FONT]
[FONT="]كارهاي ساختماني تخت جمشيد به فرمان داريوش بزرگ در حدود 518 پ.م. آغاز شد. بخش بزرگي از يك دامنه نامنظم سنگي را مطابق نقشه معماران، تا ارتفاع معيني كه مورد نظرشان بود، تراشيدند و كوتاه و صاف كردند و گودي ها را با خاك و تخته‌سنگ‌هاي گران انباشتند. قسمتي از نماي صفه را از صخره طبيعي تراشيدند و بخشي ديگر را با تخته‌سنگ‌هاي كثيرالاضلاع كوه پيكري كه بدون ملاط بر هم گذاشتند برآوردند و براي آنكه اين سنگ‌هاي بزرگ بر هم استوار بمانند آنها را با بست‌هاي دم چلچله‌اي آهني به هم پيوستند و روي بست‌ها را با سرب پوشانيدند. اين تخته سنگ‌ها يا از سنگ آهكي خاكستري رنگي است كه از كوه و تپه‌هاي اطراف صفه استخراج مي‌شده و يا سنگ‌هاي آهكي سياهي شبيه به مرمر است كه از كانهاي مجدآباد در 40 كيلومتري غرب تخت‌جمشيد مي‌آورده‌اند. خرده سنگ‌ها و سنگ‌هاي بي‌مصرف حاصل از تراش و تسطيح صخره را نيز به درون گودها ريختند. شايد در همين زمان بوده است كه آب انبار بزرگ چاه مانندي در سنگ صخره و در دامنه كوه مهر به عمق 24 متر كندند. پس از چند سال، صاف كردن صخره طبيعي و پر كردن گودي‌ها به پايان رسيد و تخت هموار گشت. آنگاه شروع به برآوردن شالوده بناها كردند. در دامنه آن قسمت از كوه رحمت كه مشرف بر تخت است؛ آبراهه‌هايي كندند و سر اين آبراهه‌ها را در يك خندق بزرگ و پهن، كه در پشت ديوار شرقي تخت كنده بودند، گذاشتند تا آب باران كوهستان از راه آن خندق به جويبارهايي در جنوب و شمال صفه راه يابد و وارد محوطه نشود. بدين گونه خطر ويراني بناهاي روي تخت، به دليل سيلاب جاري از كوهستان از ميان رفت. اما بعدها كه اين خندق پر شد، آب باران قسمت اعظم برج و باروي شرقي را كند و به درون محوطه كاخ‌ها ريخت. در هفتاد سال گذشته؛ باستان‌شناسان اين خاك‌ها را بيرون ريختند و چهره بناها را دوباره روشن ساختند. [/FONT]
[FONT="]باغ پاسارگاد گونه اولیه باغ های منظم می باشد ( چهار باغ) شاخصه آن محورهای اصلی باغ که 1 یا 2 جریان مسیر آب در آن وجود دارد. ورودی محورهای اصلی کوشک یا کاخ است که به هر 3 طرف یا 4 طرف باز است. پاسارگاد برون گراست.[/FONT]
[FONT="]تخت جمشید فقط از طریق کاخ آپادانا برونگراست. [/FONT]
[FONT="]در بین النهرین باغ ها به صورت طبقه ای بوده ( مطبق ) که بعدا در تخت جمشید از آن باغ ها استفاده می شد . در تخت جمشید بنا در دامنه کوه واقع شد[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="] ، زمین تحت سیستم آبیاری بوده در زیر تخت جمشید بنا در دامنه کوه واقع شد ، زمین تحت سیستم آبیاری بوده ، در زیر تخت جمشید یک شهر وجود داشت . در اطراف تخت جمشید باغ بوده و در درون آنها کاخ ایجاد شده است .[/FONT]
[FONT="]كارهاي ساختماني تخت جمشيد به فرمان داريوش بزرگ در حدود 518 پ.م. آغاز شد. بخش بزرگي از يك دامنه نامنظم سنگي را مطابق نقشه معماران، تا ارتفاع معيني كه مورد نظرشان بود، تراشيدند و كوتاه و صاف كردند و گودي ها را با خاك و تخته‌سنگ‌هاي گران انباشتند. قسمتي از نماي صفه را از صخره طبيعي تراشيدند و بخشي ديگر را با تخته‌سنگ‌هاي كثيرالاضلاع كوه پيكري كه بدون ملاط بر هم گذاشتند برآوردند و براي آنكه اين سنگ‌هاي بزرگ بر هم استوار بمانند آنها را با بست‌هاي دم چلچله‌اي آهني به هم پيوستند و روي بست‌ها را با سرب پوشانيدند. اين تخته سنگ‌ها يا از سنگ آهكي خاكستري رنگي است كه از كوه و تپه‌هاي اطراف صفه استخراج مي‌شده و يا سنگ‌هاي آهكي سياهي شبيه به مرمر است كه از كانهاي مجدآباد در 40 كيلومتري غرب تخت‌جمشيد مي‌آورده‌اند. خرده سنگ‌ها و سنگ‌هاي بي‌مصرف حاصل از تراش و تسطيح صخره را نيز به درون گودها ريختند. شايد در همين زمان بوده است كه آب انبار بزرگ چاه مانندي در سنگ صخره و در دامنه كوه مهر به عمق 24 متر كندند. پس از چند سال، صاف كردن صخره طبيعي و پر كردن گودي‌ها به پايان رسيد و تخت هموار گشت. آنگاه شروع به برآوردن شالوده بناها كردند. در دامنه آن قسمت از كوه رحمت كه مشرف بر تخت است؛ آبراهه‌هايي كندند و سر اين آبراهه‌ها را در يك خندق بزرگ و پهن، كه در پشت ديوار شرقي تخت كنده بودند، گذاشتند تا آب باران كوهستان از راه آن خندق به جويبارهايي در جنوب و شمال صفه راه يابد و وارد محوطه نشود. بدين گونه خطر ويراني بناهاي روي تخت، به دليل سيلاب جاري از كوهستان از ميان رفت. اما بعدها كه اين خندق پر شد، آب باران قسمت اعظم برج و باروي شرقي را كند و به درون محوطه كاخ‌ها ريخت. در هفتاد سال گذشته؛ باستان‌شناسان اين خاك‌ها را بيرون ريختند و چهره بناها را دوباره روشن ساختند. [/FONT]
