[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]انسان همچون ستونی از نور در میان خرابه های بابل ، نینوا ، پالمیر و بمبئی ایستاد و در همان حال سرود جاودانگی سر داد :[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]بگذار زمین هر آنچه را که داده است باز پس گیرد .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]زیرا من ، انسان ، پایانی ندارم .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]یک بار دستم را از مه پر کردم .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]سپس دستم را باز کردم ، بیا و ببین ، مه به کرمی بدل شده بود .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]دستم را بستم و دوباره گشودم ، در میان گودی دستم انسانی ایستاده بود ، سیمایی غمگین داشت و به بالا می نگریست .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]باز هم دستم را بستم ، وقتی آن را گشودم چیزی جز مه ندیدم .[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]اما ترانه ای شنیدم در نهایت زیبایی . [/FONT]