[h=1]
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92050804114
سه‌شنبه ۸ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۱۴
نخستین ناوگان پهپادهای دریایی جهان تحت نظارت اپراتورها در دریای مدیترانه در حال آزمایش هستند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسپانیا و پرتغال نمونه‌های اولیه کاوشگرهای زیرآبی بدون‌سرنشین خود را برای حضور در این ناوگان اعزام کرده‌اند.
این پهپادهای بی‌سیم که از سطح یک کشتی به درون آب اعزام شده‌اند، در قالب یک شبکه نظارتی آزمایش می‌شوند و از هوش مصنوعی بهره می‌برند.
این کاوشگران، با استفاده از دوربین‌های ویدیویی و انعکاس‌سنج صدا به خلق نقشه‌های سه‌بعدی از مناطق زیرآبی کمک می‌کنند و همچنین باستان‌شناسان، اقیانوس‌شناسان، حفاری‌های گازی و نفتی فراساحلی، ناظران آلودگی، زیست‌شناسان دریایی و دیگر کاربران غیرنظامی را یاری خواهند کرد.
این شبکه پهپادها که به دشواری شناسایی می‌شود، امکان نظارتی بر مین‌ها و دیگر تهدیدها را نیز می‌دهد.
به گفته ونسانت ریگود، مدیر سیستم‌های زیرآبی در «موسسه تحقیقات فرانسه برای بهره‌برداری از دریا» (Ifremer)، پهپادهای دریایی موضوعی جدید نیستند، بلکه آن‌چه جدید است ایجاد ناوگانی از آن‌ها با توانایی خودکار است. این موسسه یکی از بهترین مراکز اقیانوس‌شناسی جهان است.
ایجاد چنین ناوگانی به معنای غلبه بر دو چالش است: یکی از این مشکلات مبحث نرم‌افزاری و خلق برنامه‌های هوش مصنوعی است که گزینه‌هایی را برای همکاری در یک گروه و سازگاری با عدم اطمینان نسبت به محیط‌های دریایی دارای جریان‌ها و جزر و مدها، در اختیار می‌گذارد.
چالش دیگر ارتباطات است زیرا پهپادهای هوایی می‌توانند به وسیله رادیو با یکدیگر و یا کنترلر ارتباط برقرار کنند، اما امواج رادیویی به زیرآب نفوذ نمی‌کنند؛ بنابراین، تنها انتخاب برای برقراری ارتباط پهپادهای دریایی، صوت است.
ربات‌ها از سیگنال‌های شنیداری برای انتقال اطلاعات و دستورات استفاده می‌کنند و آزمایش‌ها نشان داده که این موضوعی ساده نیست.
برقراری چنین ارتباطی فرایندی طولانی است زیرا جریان داده بسیار کند است و ارتباط صوتی به آسانی توسط دیگر منابع صوتی مانند عبور یک کشتی مختل می‌شود.
استفاده از چنین تکنیکی درست مانند برگشتن به «مودم» است که در آغاز عصر رایانه به کار می‌رفت، زیرا با استفاده از ارتباط صوتی، میزان جریان بیشینه حدود 100 هزار برابر کندتر از یک ارتباط معمولی ADSL است و ارسال یک تصویر چندین دقیقه به طول می‌انجامد.
حین ماموریت مشترک، ربات‌ها در یک نقشه تقریبی از ناحیه زیرآبی سهیم هستند. این نقشه موانع اصلی را نشان می‌دهد اما به جز آن، این کاوشگران خود در چهارچوب پارامترهای برنامه‌ریزی شده عمل می‌کنند.
آن‌چه این پهپادها مشاهده یا نظارت می‌کنند ،در حافظه‌های آنبورد آن‌ها ذخیره می‌شود. این حافظه‌ها پس از بازیابی دانلود می‌شوند و رایانه‌های قدرتمند داده‌های خام را برای کاربردهای مفید پردازش می‌کنند.
پهپادهای حاضر در این ناوگان از لحاظ فیزیکی به هم متصل نیستند اما از لحاظ مجازی با یکدیگر ارتباط دارند.
به گفته آنتونی پاسکول، پروفسور «موسسه تکنیک برتر» (IST) در پرتغال، ایده آزمایش این ناوگان، سازگاری با هندسه دریایی بدون دخالت انسان است.
انتهای پیام
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92050804114
سه‌شنبه ۸ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۱۴
نخستین ناوگان پهپادهای دریایی جهان تحت نظارت اپراتورها در دریای مدیترانه در حال آزمایش هستند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسپانیا و پرتغال نمونه‌های اولیه کاوشگرهای زیرآبی بدون‌سرنشین خود را برای حضور در این ناوگان اعزام کرده‌اند.
این پهپادهای بی‌سیم که از سطح یک کشتی به درون آب اعزام شده‌اند، در قالب یک شبکه نظارتی آزمایش می‌شوند و از هوش مصنوعی بهره می‌برند.
این کاوشگران، با استفاده از دوربین‌های ویدیویی و انعکاس‌سنج صدا به خلق نقشه‌های سه‌بعدی از مناطق زیرآبی کمک می‌کنند و همچنین باستان‌شناسان، اقیانوس‌شناسان، حفاری‌های گازی و نفتی فراساحلی، ناظران آلودگی، زیست‌شناسان دریایی و دیگر کاربران غیرنظامی را یاری خواهند کرد.
این شبکه پهپادها که به دشواری شناسایی می‌شود، امکان نظارتی بر مین‌ها و دیگر تهدیدها را نیز می‌دهد.
به گفته ونسانت ریگود، مدیر سیستم‌های زیرآبی در «موسسه تحقیقات فرانسه برای بهره‌برداری از دریا» (Ifremer)، پهپادهای دریایی موضوعی جدید نیستند، بلکه آن‌چه جدید است ایجاد ناوگانی از آن‌ها با توانایی خودکار است. این موسسه یکی از بهترین مراکز اقیانوس‌شناسی جهان است.
ایجاد چنین ناوگانی به معنای غلبه بر دو چالش است: یکی از این مشکلات مبحث نرم‌افزاری و خلق برنامه‌های هوش مصنوعی است که گزینه‌هایی را برای همکاری در یک گروه و سازگاری با عدم اطمینان نسبت به محیط‌های دریایی دارای جریان‌ها و جزر و مدها، در اختیار می‌گذارد.
چالش دیگر ارتباطات است زیرا پهپادهای هوایی می‌توانند به وسیله رادیو با یکدیگر و یا کنترلر ارتباط برقرار کنند، اما امواج رادیویی به زیرآب نفوذ نمی‌کنند؛ بنابراین، تنها انتخاب برای برقراری ارتباط پهپادهای دریایی، صوت است.
ربات‌ها از سیگنال‌های شنیداری برای انتقال اطلاعات و دستورات استفاده می‌کنند و آزمایش‌ها نشان داده که این موضوعی ساده نیست.
برقراری چنین ارتباطی فرایندی طولانی است زیرا جریان داده بسیار کند است و ارتباط صوتی به آسانی توسط دیگر منابع صوتی مانند عبور یک کشتی مختل می‌شود.
استفاده از چنین تکنیکی درست مانند برگشتن به «مودم» است که در آغاز عصر رایانه به کار می‌رفت، زیرا با استفاده از ارتباط صوتی، میزان جریان بیشینه حدود 100 هزار برابر کندتر از یک ارتباط معمولی ADSL است و ارسال یک تصویر چندین دقیقه به طول می‌انجامد.
حین ماموریت مشترک، ربات‌ها در یک نقشه تقریبی از ناحیه زیرآبی سهیم هستند. این نقشه موانع اصلی را نشان می‌دهد اما به جز آن، این کاوشگران خود در چهارچوب پارامترهای برنامه‌ریزی شده عمل می‌کنند.
آن‌چه این پهپادها مشاهده یا نظارت می‌کنند ،در حافظه‌های آنبورد آن‌ها ذخیره می‌شود. این حافظه‌ها پس از بازیابی دانلود می‌شوند و رایانه‌های قدرتمند داده‌های خام را برای کاربردهای مفید پردازش می‌کنند.
پهپادهای حاضر در این ناوگان از لحاظ فیزیکی به هم متصل نیستند اما از لحاظ مجازی با یکدیگر ارتباط دارند.
به گفته آنتونی پاسکول، پروفسور «موسسه تکنیک برتر» (IST) در پرتغال، ایده آزمایش این ناوگان، سازگاری با هندسه دریایی بدون دخالت انسان است.
انتهای پیام
