خبرگزاری رشد؛ به نقل از"شیعه نیوز"، قدیمی ترین نسخه قرآن کریم متعلق به سال 200 هجری در یکی از غارهای کوهستان صعب العبور شهر الضالع یمن توسط یک جوان یمنی کشف شد. این جوان یمنی قدیمی ترین نسخه قرآن کریم را به همراه یک شمشیر که نام"ذوالفقار" بر آن نوشته شده؛ در غاری واقع در جنوب کوهستان شهر الضالع یمن پیدا کرد. وی مدعی شده است هنگام پایین آمدن از کوهی در جنوب شهر «دهال»، این قرآن دستنویس را در حالیکه درداخل یک ماده مومیایی نادر قرار داشته و میان یک پوشش چرمی پیچیده شده بود درون یک غار پیدا کرده است. بررسی های اولیه بر روی این نسخه قرآن بر صحت نوشته در صفحه نخست این کتاب آسمانی تاکید دارد و اصیل بودن و قدمت آن را تایید میکند. در صفحه نخست این قرآن نوشته شده «نوشته شده به دست الفقر الی الله 200 هجری»و این نشان میدهد که این نسخه قرآن قدیمیترین نسخه از کلامالله مجید است و این مسئله آن را به عنوان قدیمیترین نسخهی دستنویس در دنیا معرفی میکند. حروف به کار رفته در این قرآن دستنویس فاقد نقطههایی هستند که امروزه در الفبای عربی وجود دارند و این نشانهای دال بر این است که این قرآن به عصرها قبل تعلق دارد. نقطه بعدها با هدف تمایز حروف مشابه در زبان عربی وارد الفبا شد.
در کنار این قرآن، شمشیر مسی صیقل داده شده که با خط عربی واضح نام"ذو الفقار" روی آن نوشته شده ، کشف شده است. ذوالفقار نام شمشیر مشهور علی بن ابی طالب(ع) است که پیامبر اکرم(ص) به آن هدیه داده است.
بسیاری به این جوان یمنی پیشنهاد خرید این نسخه از قرآن کریم را دادهاند که یکی از این پیشنهادات 12 میلیون ریال یمنی معادل 56 هزار دلار بوده است که البته وی این پیشنهادات را رد کرده است.
خبرگزاری رشد؛ به نقل از"شیعه نیوز"، قدیمی ترین نسخه قرآن کریم متعلق به سال 200 هجری در یکی از غارهای کوهستان صعب العبور شهر الضالع یمن توسط یک جوان یمنی کشف شد. این جوان یمنی قدیمی ترین نسخه قرآن کریم را به همراه یک شمشیر که نام"ذوالفقار" بر آن نوشته شده؛ در غاری واقع در جنوب کوهستان شهر الضالع یمن پیدا کرد. وی مدعی شده است هنگام پایین آمدن از کوهی در جنوب شهر «دهال»، این قرآن دستنویس را در حالیکه درداخل یک ماده مومیایی نادر قرار داشته و میان یک پوشش چرمی پیچیده شده بود درون یک غار پیدا کرده است. بررسی های اولیه بر روی این نسخه قرآن بر صحت نوشته در صفحه نخست این کتاب آسمانی تاکید دارد و اصیل بودن و قدمت آن را تایید میکند. در صفحه نخست این قرآن نوشته شده «نوشته شده به دست الفقر الی الله 200 هجری»و این نشان میدهد که این نسخه قرآن قدیمیترین نسخه از کلامالله مجید است و این مسئله آن را به عنوان قدیمیترین نسخهی دستنویس در دنیا معرفی میکند. حروف به کار رفته در این قرآن دستنویس فاقد نقطههایی هستند که امروزه در الفبای عربی وجود دارند و این نشانهای دال بر این است که این قرآن به عصرها قبل تعلق دارد. نقطه بعدها با هدف تمایز حروف مشابه در زبان عربی وارد الفبا شد.
در کنار این قرآن، شمشیر مسی صیقل داده شده که با خط عربی واضح نام"ذو الفقار" روی آن نوشته شده ، کشف شده است. ذوالفقار نام شمشیر مشهور علی بن ابی طالب(ع) است که پیامبر اکرم(ص) به آن هدیه داده است.
بسیاری به این جوان یمنی پیشنهاد خرید این نسخه از قرآن کریم را دادهاند که یکی از این پیشنهادات 12 میلیون ریال یمنی معادل 56 هزار دلار بوده است که البته وی این پیشنهادات را رد کرده است.
برخى به خطا تصور می كنند كه «ذوالفقار»؛ يعنى، شمشيرى كه دو تيغه دارد و بر همين اساس، در نقاشى ها و حتى فيلمها، آن را دو تيغه نشان می دهند! «ذوالفقار»؛ يعنى چيزى كه داراى مهره ها و شيارها و حفره ها است. «فقار» جمع فَقره (مهره هاى كمر) و «فُقره» (شيارها و حفره ها) است.
شمشير «مُفقَّر» يعنى، شمشيرى كه شيارهاى باريك و با عمقى اندك يا حفره هايى در وسط تيغه دارد. شيارها از وسط تيغه، به سمت بيرون كشيده شده است.
به شمير امام على(ع) ذوالفقار مىیگفتند؛ چون روى تيغهى آن حفره هايى (گودىیها) كوچك و زيبايى، (لسان العرب، ج 10، ص 300؛ تاج العروس، ج 7، ص 356 - 357. مادهى فقر؛ ربيع الأبرار، زمخشرى، ج 3، ص 315) جهت تزيين داشت.
هم چنين گفته اند روى تيغهى آن - از كنار دسته تا نوك - شيارى بلند و باريك داشت كه، شيارهايى باريك از آن شيار بلند، به طرف نوك شمشير در دو طرف ايجاد شده بود، (علل الشرايع، ج 1، ص 160؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 3، ص 340)؛
بنابراين فقار؛ يعنى، بريدگىها، شيارها و گودی ها، محروم شدن و مهره هاى كمر، اين معنا، هيچ شباهتى به دو تيغه بودن، ندارد.
تنها ابن شهر آشوب گفته است:
و كان ذوالفقار ذا شعبتين؛ ذوالفقار دو تيغه داشت» كه به نظر می آيد برداشت شخصى او، از معناى «ذوالفقار» است، (ر.ك: مناقب آل ابى طالب، ج 3، ص 290).
در روايتى منسوب به امام صادق(ع) آمده است كه:
«ذوالفقار بدين جهت اين نام گرفت كه در وسط تيغه در طول آن، شيارى بود كه آن را به مهرههاى كمر تشبيه كرده بودند»، (علل الشرايع، ج 1، ص 160؛ مناقب، ج 3، ص 340). هم چنين از آن حضرت نقل شده است: «بدان علّت به شمشير حضرت على(ع)، ذوالفقار مىگفتند كه آن را بر هر كس مىیزد، در دنيا از زندگى و در آخرت از بهشت محروم مىشد»، (مناقب آل ابى طالب، ج 3، ص 339).
صدوق گويد: ذوالفقار شمشيرى بود كه پيامبر(ص) به امام على(ع) داد و بدين جهت اين نام گرفت كه در پشت آن مهره هايى چون مهره هاى كمر انسان بود، يا بدين جهت كه كمر كافران را قطع مىكرد.
ذوالفقار از آن چه كسى بود و چگونه به على(ع) رسيد؟ در پيكار بدر (سال دوم هجرى) عاص بن منبه و پدر و عميش - كه از سران شرك بودند - كشته شدند. حضرت على(ع) عاص بن منبه را كشت و شمشير او (ذوالفقار) را به پيامبر(ص) داد. سال بعد در جنگ احد، وقتى از شدت جنگ شمشير آن حضرت شكست و از پيامبر(ص) شمشير خواست، آن حضرت ذوالفقار را در گرماگرم پيكار احد به امام على(ع) داد و او شجاعانه از پيامبر دفاع كرد و دشمن را عقب راند. در اين هنگام ندايى شنيده شد كه مىگفت: لا فتى الا علىّ لا سيف الاّ ذوالفقار. پيامبر(ص) فرمود: اين صداى جبرئيل است، (سيرهى ابن هشام، غزوهى احد، ج 30، ص 106؛ تاريخ طبرى، ج 3، ص 177؛ 1846؛ علل الشرايع، جزء 1، ص 7؛ شرح الأخبار، ج 2، ص 381 و...)
مورّخان در ميان گزارشهاى مختلف درباره ذوالفقار، روى گزارش اخير تأكيد كرده اند. به نظر میرسد اين گزارش معقولتر و منطقی تر است، (نيز نگاه كنيد به: مناقب سليمان كوفى، ص 495؛ شرح نهجالبلاغة ابن ابى الحديد، ج 7، ص 219؛ تاريخ ابن الوردى، ج 1، ص 132؛ تاريخ طبرى، ج 3، ص 184 و تاريخ يعقوبى زندگى امام على(ع) و...).
ذوالفقار سرانجام چه شد؟ بنابر منابع شيعه، «ذوالفقار»، بعد از پيامبر(ص) به امام(ع) رسيد و از آن حضرت به امام حسن(ع) و سپس به حسين(ع) تا آخر امامان و اكنون ذوالفقار نزد حضرت مهدى(عج) است. شيعيان، امام را به چند نشانه میشناختند كه از آن جمله ذوالفقار بود. آن را نزد هر كس مىيافتند كه با نشانه هاى ديگر همراه بود، او را به امامت می پذيرفتند.
و روایتی دیگر:
ذوالفقار نام شمشیر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بود.
برخی مورخین میگویند:
ذوالفقار ابتدا متعلق به منبه بن حجاج بود که در جنگ بدر کشته شد و پیامبر شمشیر او را برای خود برگزید. سپس در روز نبرد احد آن را به امام علی بن ابی طالب علیه السلام عطا فرمود.
ابن عباس نیز روایت کرده است:
که آن شمشیر را حجاج بن عطاط به پیامبر هدیه کرده بود.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز فرمود:
جبرئیل بر پیامبر نازل شد و گفت:«در یمن بتی است از سنگ که در قاب آهن نشانده اند. کسی را بفرست آن را بیاورد.»
و رسول خدا مرا فرستاد. من آن را آوردم و به آهنگر دادم و او از آن دو شمشیر ساخت؛ یکی ذوالفقار و دیگری مخذم. پیامبر خدا مخذم را برای خود برگزید و ذوالفقار را به من داد. پس از رحلت پیامبر، مخذم نیز به من منتقل شد
از امام صادق و امام رضا(ع) رواياتى نقل است كه سلاح (ذوالفقار وزره)، از جمله نشانه هاى امامت است و در زمان ايشان نزد آنان بود؛ (من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 418 419؛ خصال صدوق، جزء 2، ص 8 527؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج1، ص 312؛ الثاقب فى المناقب، ص 416 420؛ احمد بن محمد بن حنبل، كتاب العلل و معرفة الرجال، ص 73 74) و...)