مطمئنا تاکنون افرادی چون کیتارو را حداقل در سیما مشاهده کرده اید و بسته به نوع سلیقه به احتمال زیاد موجی از آرامش به سراغ شما آمده است . زندگی کردن کیتارو در طبیعت موسیقی وی را تحت تاثیر قرار داده است و با گوش کردن به موسیقیهایش می توان طبیعت را در جایی از آن جمله ها پیدا نمود و ذهن خود را در آن رها کرد ؛ بارها و بارها به این مسئله اندیشیده ام که چقدر زیبا توانسته است موسیقی خود را به جهانیان عرضه کند.
موسیقی سنتی ژاپن در گروه های کوچک و با سازها و صداهای محدودی اجرا می شود . کمپوزیسون این موسیقی معمولا از فرم های 3 قسمتی به نام jo-ha-kyu تشکیل میشوند و شامل یک پیش درآمد است که تاثیر اصلی ان در مرکزی و محوری و نزدیک به قطعه آخر است.
این فرم بخش اعظم آثار موسیقیایی ژاپنی را تشکیل می دهد و هامونی به سبک غربی که تاکید آن بر روی ملودی و ریتم است , معمولا در موسیقی ژاپنی شنیده نمی شود .موسیقی برای عبادت
موسیقی شینتو ( Shinto ) یعنی موسیقی دینی قدیم ژاپن , kagura (موسیقی خدایان ) نامیده می شود . از این موسیقی در مراسم رسمی معابد و یا مراسم سلطنتی و در جشنواره های مردمی شینتو استفاده می شود . کاهن معابد , دعای شینتو ( norito ) را میخواند تا از طریق آنها تزکیه یابد و نعمت های خدایان نصیب عبادت کنندگان شود . ترانه ها و رقص های جشنواره های نیز برای سرگرمی خدایان خوانده و اجرا می شود. موسیقی ایینی شینتو مشخصا با سازی بنام suzu گانک ( kane ) در جشنواره های موسیقی استفاده میشود . در این جشنواره ها عده ای همراه ذکر و دعا برای خدایان در خارج از معبد حرکاتی شبیه رقص نیز انجام می دهند .
ذکر های بودائی به یکی از زبان های سانسکریت , چینی و یا زاپنی نوشته میشوند . این اوراد با موسیقی تک لحنی و یا سازهای کوبه ای همراهی میشنود . اوراد و دعاهای ژاپنی ساده تر از ذکر ها و معمولا ریتمی هستند . حرکات موزون دایره وار در جشنواره های مردمی بودائی و معمولا با صدای خوانندگان و گاهی فلوت , طبل و عودی 3 سیمه بنام shamisen همراهی میشوند . این حرکات موزون تابع هیچ سنی و جنسیتی نیست و یکسان است .
موسیقی درباری
منشا موسیقی قدیمی ژاپن به قرن هشتم میلادی و قبل تر بر میگردد . در قرن 9 ام به موسیقی komagaku (موسیقی کره و منچوری) و tagaku (موسیقی چین و هند ) تقسیم شد. سازهای بادی شامل فلوت هایی با اسامی komabue , ryueki یا kagurabue , نی های دوتایی به نام hichiriki و نوعی ارگ که شامل 17 نی بامبو است که با دهان نواخته میشود هستند . فلوت و نی دوتایی ملودی را مینوازد و ارگ دهانی موسیقی پس زینه را تشکیل میدهد . در موسیقی رقص ( bugaku) از ساز های زهی استفاده نمیشود .
موسیقی تئاتری ژاپن
در اویل قرون وسطی تحت تاثیر موسیقی بودائی و شامل تعدادب عود و روایتی بود که heikebiwa نامیده میشد و برای نمایش no به کار گرفته میشد . هم نوازی عود شمال طرح های ملودیک و ریتمیکی است که احساسات و شرایط خاصی را نشان میدهد . موسیقی No شامل قسمت هایی برای اواز و ساز هاست . هنر پیشه یا گروه هم سرایان میخوانند و ساز هایی چ.ن طبل شانه ای و طبل روی زانو انها را همراهی میکند .
در یک گروه سازی کامل ( hayashi ) از فلوت هم استفاده میشود که در نمایشی , قسمت های رسمی را نشانه گذاری میکند , به رنگ لحظات تعزلی اضافه میکند و هم استفاده میشود .
در نمایش no از ملودی های سنتی و الگو های ریتمیک در فرم های توصیف شده استفاده میشود . آواز طبال ها بخش از هر طرح موسیقیایی را تشکیل میدهد و ممکن است بر زمان بندی موسیقی تاثیر بگذارند.
منبع :
japan.persianblog.ir
موسیقی سنتی ژاپن در گروه های کوچک و با سازها و صداهای محدودی اجرا می شود . کمپوزیسون این موسیقی معمولا از فرم های 3 قسمتی به نام jo-ha-kyu تشکیل میشوند و شامل یک پیش درآمد است که تاثیر اصلی ان در مرکزی و محوری و نزدیک به قطعه آخر است.
این فرم بخش اعظم آثار موسیقیایی ژاپنی را تشکیل می دهد و هامونی به سبک غربی که تاکید آن بر روی ملودی و ریتم است , معمولا در موسیقی ژاپنی شنیده نمی شود .موسیقی برای عبادت
موسیقی شینتو ( Shinto ) یعنی موسیقی دینی قدیم ژاپن , kagura (موسیقی خدایان ) نامیده می شود . از این موسیقی در مراسم رسمی معابد و یا مراسم سلطنتی و در جشنواره های مردمی شینتو استفاده می شود . کاهن معابد , دعای شینتو ( norito ) را میخواند تا از طریق آنها تزکیه یابد و نعمت های خدایان نصیب عبادت کنندگان شود . ترانه ها و رقص های جشنواره های نیز برای سرگرمی خدایان خوانده و اجرا می شود. موسیقی ایینی شینتو مشخصا با سازی بنام suzu گانک ( kane ) در جشنواره های موسیقی استفاده میشود . در این جشنواره ها عده ای همراه ذکر و دعا برای خدایان در خارج از معبد حرکاتی شبیه رقص نیز انجام می دهند .
ذکر های بودائی به یکی از زبان های سانسکریت , چینی و یا زاپنی نوشته میشوند . این اوراد با موسیقی تک لحنی و یا سازهای کوبه ای همراهی میشنود . اوراد و دعاهای ژاپنی ساده تر از ذکر ها و معمولا ریتمی هستند . حرکات موزون دایره وار در جشنواره های مردمی بودائی و معمولا با صدای خوانندگان و گاهی فلوت , طبل و عودی 3 سیمه بنام shamisen همراهی میشوند . این حرکات موزون تابع هیچ سنی و جنسیتی نیست و یکسان است .
موسیقی درباری
منشا موسیقی قدیمی ژاپن به قرن هشتم میلادی و قبل تر بر میگردد . در قرن 9 ام به موسیقی komagaku (موسیقی کره و منچوری) و tagaku (موسیقی چین و هند ) تقسیم شد. سازهای بادی شامل فلوت هایی با اسامی komabue , ryueki یا kagurabue , نی های دوتایی به نام hichiriki و نوعی ارگ که شامل 17 نی بامبو است که با دهان نواخته میشود هستند . فلوت و نی دوتایی ملودی را مینوازد و ارگ دهانی موسیقی پس زینه را تشکیل میدهد . در موسیقی رقص ( bugaku) از ساز های زهی استفاده نمیشود .
موسیقی تئاتری ژاپن
در اویل قرون وسطی تحت تاثیر موسیقی بودائی و شامل تعدادب عود و روایتی بود که heikebiwa نامیده میشد و برای نمایش no به کار گرفته میشد . هم نوازی عود شمال طرح های ملودیک و ریتمیکی است که احساسات و شرایط خاصی را نشان میدهد . موسیقی No شامل قسمت هایی برای اواز و ساز هاست . هنر پیشه یا گروه هم سرایان میخوانند و ساز هایی چ.ن طبل شانه ای و طبل روی زانو انها را همراهی میکند .
در یک گروه سازی کامل ( hayashi ) از فلوت هم استفاده میشود که در نمایشی , قسمت های رسمی را نشانه گذاری میکند , به رنگ لحظات تعزلی اضافه میکند و هم استفاده میشود .
در نمایش no از ملودی های سنتی و الگو های ریتمیک در فرم های توصیف شده استفاده میشود . آواز طبال ها بخش از هر طرح موسیقیایی را تشکیل میدهد و ممکن است بر زمان بندی موسیقی تاثیر بگذارند.
منبع :
japan.persianblog.ir
