دراکثر مواقع به بچه ها آموزش داده می شه که از ضایر شخصی نظیر I یا you در رایتینگ آیلتس استفاده نکنن. این توصیه از اینجا میاد که نوشته های آکادمیک باید غیرشخصی باشن، که در کل درست هم هست (هر چند اخیرا حرکت هایی انجام شده که از این نوع نوشتن فاصله بگیرن و به زبانی سرراست تر بنویسن). با همه این تفاصیر، تسک 2 رایتینگ یه نوشته ی آکادمیک نیست، در عوض، از شما خواسته می شه که یه متن رسمی بنویسید که در اون نظرات خودتون رو بیان کنید. در آزمون آیلتس، باید پوزیشن خودتون رو به طور مشخص بیان کنید تا نمره ی خوبی بگیرید. در واقع، اگه می خواید بند 7 یا بالاتر بگیرید، ضروریه که این کار رو بکنید.
کسانی که بند 7 می گیرن 'در سرتاسر نوشته، جایگاه خود را نشان می دهند'، در حالی که کسانی که بند 6 می گیرن، پوزیشن شون گاهی 'مبهم' هست.
خب پس چرا توصیه به اجتناب از استفاده از ضمایر شخصی، مشکل سازه؟
دلیل اینکه این مسأله انقدر مهمه اینه که وقتی به بچه ها گفته می شه که از ضمایر شخصی استفاده نکنن، اونها برای این کار، روی میارن به استفاده از ساختار مجهول. بنابرین به جای اینکه بگن I believe یا I feel می گن It is believed یا It is felt و غیره. اما این اطلاعاتی از پوزیشن شما به خواننده نمی ده. در واقع خیلی غیر طبیعیه که به این صورت از مجهول استفاده بشه. یه نیتیو هیچ وقت چنین چیزی نمی نویسه. ما فقط وقتی از مجهول استفاده می کنیم که فاعل یا مهم نیست یا ناشناخته ست.
مثال هایی از استفاده صحیح از مجهول:
1. At the factory, the different parts of the car are manufactured and checked before being assembled.
این کار در یه کارخونه انجام شده و ما نمی دونیم چه فردی این کار رو انجام داده.
2. It has been decided that the test will be postponed until next term.
استفاده از مجهول نشون می ده که این تصمیم توسط یه گروه گرفته شده نه یک فرد خاص.
برای نشون دادن پوزیشن خودم چی کار می تونم بکنم؟
راههای زیادی برای مشخص کردن پوزیشن وجود داره که شامل این موارد می شه: استفاده از لغات مثبت یا منفی، یا استفاده از جملات شرطی یا modal ها (برای اینکه نشون بدید به نظرتون احتمال اتفاق افتادن چیزی زیاده یا کم). همچنین،می تونید با استفاده از ضمایر شخصی این کار رو بکنید که اگر قویاً نظرتون رو بیان کنید، تأثیر بیشتری هم خواهد داشت. مثلاً، I firmly believe خیلی قوی تر از in my view هست. مهم اینه که بدونید که استفاده از عبارت هایی مثل It is felt یا It is agreed اطلاعاتی در مورد نظر شما ارائه نمی ده و استفاده ی غیر طبیعی از زبان هم هست، بنابرین بهتره اونها رو استفاده نکنید.
کسانی که بند 7 می گیرن 'در سرتاسر نوشته، جایگاه خود را نشان می دهند'، در حالی که کسانی که بند 6 می گیرن، پوزیشن شون گاهی 'مبهم' هست.
خب پس چرا توصیه به اجتناب از استفاده از ضمایر شخصی، مشکل سازه؟
دلیل اینکه این مسأله انقدر مهمه اینه که وقتی به بچه ها گفته می شه که از ضمایر شخصی استفاده نکنن، اونها برای این کار، روی میارن به استفاده از ساختار مجهول. بنابرین به جای اینکه بگن I believe یا I feel می گن It is believed یا It is felt و غیره. اما این اطلاعاتی از پوزیشن شما به خواننده نمی ده. در واقع خیلی غیر طبیعیه که به این صورت از مجهول استفاده بشه. یه نیتیو هیچ وقت چنین چیزی نمی نویسه. ما فقط وقتی از مجهول استفاده می کنیم که فاعل یا مهم نیست یا ناشناخته ست.
مثال هایی از استفاده صحیح از مجهول:
1. At the factory, the different parts of the car are manufactured and checked before being assembled.
این کار در یه کارخونه انجام شده و ما نمی دونیم چه فردی این کار رو انجام داده.
2. It has been decided that the test will be postponed until next term.
استفاده از مجهول نشون می ده که این تصمیم توسط یه گروه گرفته شده نه یک فرد خاص.
برای نشون دادن پوزیشن خودم چی کار می تونم بکنم؟
راههای زیادی برای مشخص کردن پوزیشن وجود داره که شامل این موارد می شه: استفاده از لغات مثبت یا منفی، یا استفاده از جملات شرطی یا modal ها (برای اینکه نشون بدید به نظرتون احتمال اتفاق افتادن چیزی زیاده یا کم). همچنین،می تونید با استفاده از ضمایر شخصی این کار رو بکنید که اگر قویاً نظرتون رو بیان کنید، تأثیر بیشتری هم خواهد داشت. مثلاً، I firmly believe خیلی قوی تر از in my view هست. مهم اینه که بدونید که استفاده از عبارت هایی مثل It is felt یا It is agreed اطلاعاتی در مورد نظر شما ارائه نمی ده و استفاده ی غیر طبیعی از زبان هم هست، بنابرین بهتره اونها رو استفاده نکنید.
