این شماره st37 است که خیلی به st37-2 نزدیکه. روی st37 یک مقدار کارهای مکانیکی کردن تا شده st37-2. در هر حال همون st37 هم درسته. اما درصد منگنز و سیلیسیمش دو برابر اون صحبت اول شماست. البته نمی دونم تاثیر داره یا نه.
یک چند تایی سوال برام پیش اومده:
1) این Induction یعنی چی؟ ( ببخشید من تو متالوژی خیلی بی سوادم.)
2) این کربوریزه کردن مگه چقدر سخته که باید بدم بیرون ( اگر می خواستم این قدر خرج کنم یک دفعه از فولاد های گروه air craft steel انگلیس استفاده می کردم) ترجیح می دم تو کارگاه خودم انجامش بدم که هزینه نداشته باشه. اگر می تونید یک چند تا کلید در این زمینه بهم بدین.
3) با این روش های سه گانه تا چند راکول سی سختی می توان دست یافت؟
جواب :
1) روش القایی ، از طریق یک سیم پیچ و عبور جریان الکتریکی از اون یک جریان مغناطیسی به قطعه القا میشه که سبب داغ شدن سطحی اون میشه . با این روش براحتی میتونید سختی 60 راکول سی رو تا عمق 3 میلیمتر بگیرید . که شما امکاناتش رو داخل کارگاهتون ندارید . چون نیاز به یک جریان متناوب با فرکانس بالا نیاز دارید .
2) ببینید کربوریزه کردن سخت نیست . ولی شما واسه انجام عملیات حرارتی 1 دونه قطعه نمی صرفه که محیطش رو ایجاد کنید . یه توضیح کوچیک راجع به روش هاش میدم :
- کربن دهی به حات پودری : در این روش قطعه شما رو داخل یک جعبه فولادی میذارن که داخلش مواد کربن ده مثه ذغال چوب هست ، این جعبه باید حسابی عایق بندی شده باشه و هیچ گونه تبادل هوایی با بیرون نداشته باشه . بعد ازون باید جعبه رو تا دمای کربن دهی که حدود 870 تا 920 درجه س حرارت بدن . اونقت کربن از سطح ذغال بلند شده و روی قطعه شما میشینه .
- کربن دهی مایع : بدرد شما نمیخوره . باید یه مذاب از کربنات سدیم و .. تهیه کنی ، دردسر زیاد داره
- کربن دهی گازی : قطعه رو در محیطی که گازهایی مثه گاز طبیعی زیاد باشه ( یه محفطه ) به مدت 3 تا 4 ساعت نگهداری میکنی اونهم در دمای 900 درجه سانتیگراد . این مورد هم اقتصادی نیست .
پیشنهاد من اینه واسه یه دونه نمونه ، ببرید واستون کربن دهی کنن ، هزینه ش فکر نمیکنم زیاد باشه .
3) تا حد 60 راکول بهتون میده ،
الته اشتباه برداشت نکنید که هر 3 تارو باید انجام بدید !
یکی از اون 3 مورد ( شعله دهی سطح -مورد دوم - شرایطش واستون راحت ترهست )