رباعی و دو بیتی

[afsaneh_k]

تا خاک مرا به قالب آمیخته اند​

بس فتنه که از خاک بر انگيخته اند​

من بهتر از اين نمی توانم بودن​

کز بوته مرا چنين برون ريخته اند​

 

[رنگ خدا]

ای دل تو به ادراک معنا نرسی
در نکته زیرکان دانا نرسی
امروز ز می و جام بهشتی می ساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

 

[baran-bahari]

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک
بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک
حد بدی و غایت نیکی این است
کز من به تو بد به من رسیده ز تو نیک

 

[naghmeirani]

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وزبسترِ عافیت برون خواهم خفت

​

باور نکنی خیال خود را بفرست
تا در نگرد که بی تو چون خواهم خفت

 

[pdnvd]

چند دوبیتی (ترانه) زیبا از فایز دشتی

نه یادم می کنی نه می روی یاد
به نیکی باد یادت ای پریزاد
عجب نبود کنی فایز فراموش
فراموشی است رسم آدمیزاد
********************************
سحرگه برگ گل تر شد ز شبنم

نسيم آهسته زلفش ريخت بر هم

بياور عطر زلفش سوي فايز

مرا فارغ کن از غم هاي عالم
************************************
به سیر باغ رفتم باختم من
نظر بر نو گلی انداختم من
الهی دیده فایز شود کور
که دلبر آمد و نشناختم من
*******************************

شب آمد تا شب وصلم دهد یاد
دهد خاک وجودم جمله بر باد
یقین می سوخت فایز ز آتش دل
نمی کردش گر آب دیده امداد
*****************************
بيا که از حد گذشت ايام دوری
کنم تا کی زمهجوری صبوری
اگرچه دوری از چشمان فايز
ولی با دل تو دايم در حضوری
**************************
خیالت آورد بــر من شــبیـخون
مرا بر خوان احـــسانت شـبیخون
شبیخون زد به فایــــز لشـکرغم
شبی آب آید از چشمم..شبی ..خون
******************************
دل من حالت پروانه دارد
به آتش سوختن پروا ندارد
به دل فایز چو مرغ پر شکسته
به هرجا کو فتد پروا ندارد
**
بیا تا برگ گل نا رفته بر باد
گلی چینیم و نشینیم دلشاد
بت فایز مکن تاخیر چندان
که تعجیل است عمر آدمیزاد

 

[naghmeirani]

آن یار که عهد دوستاری بشکست
می‌رفت و منش گرفته دامان در دست
می‌گفت دگرباره به خوابم بینی
پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

 

[afsaneh_k]

جامی است که عقل آفرین می زندش​

صد بوسه ز مهر بر جبين می زندش​

اين کوزه گر دهر چنین جام لطيف​

می سازد و باز بر زمین می زندش​

 

[naghmeirani]

نه هر ويرانه دل ماوای عشقست
نه هر سينه که بينی جای عشقست
دلی همچون دل فايز ببايد
که او اندر خور سودای عشقست

 

[محـسن ز]

به آهي گنبد خزرا بسو جوم
فلك را جمله سر تا پا بسوجوم
بسوجوم ورنه كارم را بساجي
چه فرمايي بسوجوم يا بساجوم

 

[naghmeirani]

خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با ماه رخی ار نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی،چو هستی خوش باش

 

[رنگ خدا]

قدم دایم ز بار غصه خم بی
چو مو خونین دلی در دهر کم بی
ز غم یکدم مو ازادی ندیرم
دل بیچاره مو کوه غم بی

 

[naghmeirani]

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[رنگ خدا]

مرا نه سر نه سامان افریدند
پریشانم . پریشان افریدند
پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان افریدند

 

[baran-bahari]

ویرانه نه انست که جمشید بنا کرد .. ویرانه نه انست که فرهاد فرو ریخت
ویرانه دل ماست که با هر نظر دوست .. صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت

 

[baran-bahari]

چون نامه جرم ما به هم پیچیدند .. بردند و به دیوان عمل سنجیدند
بیش از همه کس گناه ما بود ولی .. ما را به محبت تو مهربان بخشیدند

 

[بارانی]

ای دوست قبولم کن و جانم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرکه دلم قرار گیرد بی تو
آتش به من اندر زن و آنم بستان​

 

[بارانی]

زمستان-ردپایش نقطه چین بود

کنار من به جایش نقطه چین بود

نگاهم حرف می زد -گریه می کرد

و باران هم صدایش نقطه چین بود ​

 

[بارانی]

نومید نیم گرچه زمن ببریدی
یابرسر من یار دگر بگزیدی

تا جان دارم غم تو خواهم خوردن
بسیار امید هاست در نومیدی​

 

[بارانی]

گفتم که خدا مرا مرادی بفرست
طوفان زده ام راه نجاتی بفرست

فرمود که با زمزمه یا مهدی
نذر گل نرگس صلواتی بفرست​

 

[بارانی]

هنگام اجل چو جان بپردازد تن
مانند قبای کهنه اندازد تن

تن را که ز خاکست دهد باز به خاک
وز نور قدیم خویش بر سازد تن ​

 

[بارانی]

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد زدوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت
نامی است زمن بر من و باقی همه اوست​

 

[بارانی]

یکدم غم جان دار غم نان تا کی
وز پرورش این تن نادان تا کی

اندر ره طبل اشکم و نای و گلو
این رنج ز نخ بضرب دندان تا کی​

 

[رنگ خدا]

شعرا تون قشنگ بود ولی شرمنده امتیاز نداشتم بهشون بدم.

 

[بارانی]

تا بر تن من است سری در هوای توست
تا در درون سینه دلی هست جای تست

از دیدن تو سیر نگردد دو چشم من
این هردو پادشاه وجودم گدای تست​

 

[رنگ خدا]

در گوش دلم گفت فلک پنهانی
حکمی که قضا بود ز من می دانی؟
در گردش خود اگر مرا دست بُدی
خود را برهاندمی ز سر گردانی

 

[محـسن ز]

فلك كي بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
يه عمري بگذرونم با غم درد
به كام دل نگرده آسمونم

 

[abfa]

اين کهنه رباط را که عالم نام است


آرامگه ابلق صبح و شام است


بزمی است که وامانده صد جمشید است


گوريست که خوابگاه صد بهرام است​

 

[naghmeirani]

این قـافـله عـمر عجب می گذرد​

دریاب دمی که با طرب می گذرد​

ساقی غم فردای حریفان چه خوری​

پیش آر پیاله را کـه شب می گذرد​

​

 

[afsaneh_k]

مرغی دیدم نشسته بر باره توس​

در چنگ گرفته کله کیکاوس ​

با کله همی گفت که افسوس افسوس​

کو بانگ جرس ها و کجا ناله کوس​

 

[afsaneh_k]

از جمله رفتگان اين راه دراز​

باز آمده ای کو که به ما گويد باز​

هان بر سر این دو راهه از سوی نیاز​

چیزی نگذاری که نمی آیی باز​